المانهای شهری

صندلی به عنوان یکی از مهمترین عناصر شهرهای امروزی نقشی مهم در بوجود آوردن پرسپکتیوهای شهری دارد ولی آنچه ژاپنیها طرحی کردند و آنچه ما انتخاب کردیم ..تفاوت از زمین تا آسمان است.

  

  

  

  

طرح دو خواهر معمار ایرانی برای بازسازی مرکز تجارت جهانی نیویورک

با توجه به فیلتر بودن سایت رادیو فردا در ایران احتمال دادم بسیاری از دوستان این خبر که مربوط به چند ماه پیش است را نخوانده باشند.

بهنام ناطقی (رادیوفردا): طرحی که شرکت پیشتاز دو خواهر معمار برجسته ایرانی، گیسو و مژگان حریری، برای بازسازی مرکز تجارت نیویورک، که در جریان فاجعه تروریستی 11 سپتامبر نابود شد، ارائه کرده اند، مجموعه 11 برج 80 تا 100 طبقه است که با پوسته ای از تکنولوژی پیشرفته کامپیوتری که در سالروز فاجعه می تواند به همراه شرکت کنندگان در مراسم سالروز و همچنین از طریق اینترنت برای آنچه بر آنها رفته است، به عزاداری بپردازد. این طرح ها، در اولین نمایشگاهی که از طرح های 35 معماربرجسته برای بازسازی این مجموعه در نیویورک به نمایش در آمد گنجانده شده بود، پس از نمایش در بی ینال ونیز، موزه ها و گالری ها در شهرهای مختلف جهان به آمریکا بازگشت و هفته گذشته توسط کتابخانه معظم کنگره آمریکا خریداری شد تا برای همیشه حفظ شود.
گیسو حریری: بعد از آنکه به اروپا رفت، کتابخانه کنگره آمریکا این طرح ها را خریدند که به عنوان یک کلکسیون نگهداری می کنند که هروقت بخواهند می توانند آن را به نمایش بگذارند.

ب.ن.: توضیح بدین که این طرح چی هست.

گیسو حریری: چون ما فکرکردیم در این یادبودی که می خواهیم بگذاریم، می خواهیم بلندی و عظمت Twin Towers را بتواند برگرداند. یک برجهائی هستند که 80 تا 100 طبقه بلند هستند و اینها می شوند چهارچوب و ستون ها ساختمان هائی که در آینده خواهند آمد. موقعی که ما این طرح را داریم هنوز مشخص نبود که اینجا چه نوع ساختمان هائی بهتر است بیاد. مافکر کردیم در هر صورت هرچه ساخته شود، بهتر است که روی زمین نیاید، برای اینکه آن زمین و آن فضائی که این ساختمان ها بوده، برای همه هنوز خیلی مهم است و خیلی مقدس است.

ب.ن.: صدای خانم گیسو حریری، معمار پیشتاز نیویورکی را می شنویم که در باره طرحی توضیح می داد که به همراه شریک خود، خواهر معمارش، خانم مژگان حریری، برای بازسازی مرکز تجارت جهانی نیویورک و یادبود فاجعه 11 سپتامبر ارائه داد. خانم گیسو حریری می گوید:

گیسو حریری: یکی از قسمت های جالب این برج ها، قسمت بیرون اینها هست که به وسیله یک پوستی ساخته شده اند که تکنولوژی دیجیتال درون آنها وجود دارد یعنی ساختمان از بیرون مثل صفحه کامپیوتر است.

ب.ن.: یعنی ساختمان شما مثل تابلوی اعلانات می شود.

گیسو حریری: درست است. اعلامیه های مختلف از آنجا می شود برای مردم به نمایش گذاشت.

ب.ن.: شرکت حریری اند حریری در سال 2000 طرحی برای یک ساختمان مسکونی ارائه داد که دیوارهای آن از بیرون و درون برای گرفتن اطلاعات از شبکه اینترنت به کار می رفت. این طرح در موره هنرمدرن نیویورک به نمایش در آمدو در چندین کتاب معماری به چاپ رسید. خانم حریری می گوید در طرح برای مرکز تجارت جهانی، پیش بینی شده بودکه در سالگرد فاجعه، معماری نیز در عزاداری و یادبود فاجعه با مردم حاضر در محل وهمچینن از طریق اینترنت با همه دنیا در ارتباط قرارگیرد.

گیسوحریری: فکری که کرده بودیم برای اینکه این طرح بیشتر مثل یادبود باشد این بود که هر سال در 11 سپتامبر، تمام مردم دنیا نه تنها نیویورک بتواننند دور هم در اینجا جمع بشوند. این فضا یک پارکی خواهد بود. تکنولوژی یک مه‌ای بیرون می دهد که این مه مثل گریه و مثل عزاداری خواهد بود. بنابراین این برج‌ها و این معماری به وسیله مه‌ای که از خودشان در روز 11 سپتامبربیرون خواهند داد، شریک خواهند شد با مردم در عزاداری و یادبود عزیزانی که از بین رفتند.

ب.ن.: شرکت معماری حریری اند حریری، که مشغول تمام کردن یک موزه نقاشی و مجسمه در نزدیکی نیویورک است، طرحی برای آرامگاه سعدی در شیراز تهیه کرده است که قرار بود در مسابقه معماری برای بازسازی آرامگاه سعدی شرکت داده شود.

گیسو حریری: از طریق یک معمار ایرانی که در نیویورک برای دیدن آمده بودند و به دفتر ما تشریف آوردند، ما تشویق شدیم و توانستیم تماس برقرار کنیم با شهرداری شیراز برای اینکه یک مسابقه معماری بود برای طرح یک ساختمان بزرگ برای سعدی و خیلی ما علاقه داشتیم که بتوانیم یک طرحی بدهیم و یک شرکتی بکنیم و برویم آنجا و با آنها صحبت کنیم. خیلی دلمان می خواست دوباره تکنولوژی جدید، هنر جدید و معماری جدید و تمام هنر ملی خود را با همدیگر یکسان کنیم و به هم بیاوریم.

بهنام ناطقی، مصاحبه با گیسو حریری (نیویورک)

اولین مجله الکترونیکی معماری

یه مدتیه از پر بیننده ترین (بر طبق page ranking google) وبلاگ معماری |عشق ،هنر ، معماری| دیگه خبری نیست و کمتر می نویسه در مورد همسایه دیوار به دیوارش هم همین حکم صادقه.
فکر کنم مجله الکترونیکی و چسبیند و می خوان اولین باشند اما این بر و بچه های اصفهان ما اصلا دل و دماغ کار کردن ندارند و فقط سرشون رو موقع کارها تکون می دن با این تفاسیر فکر نکم این ور آب چیزی به اسم مجله معماری داشته باشیم.
برای بر و بچه های اون ور آبی آرزوی موفقیت می کنم.